Iako su sve vlade poslednjih godina predane “evropskom putu Srbije”, nacionalizam – koji je često protuzapadno orijentisan – i dalje ostaje važan faktor politike u ovoj zemlji. To nikoga ne treba da čudi, pogotovo ako se uzme u obzir ko je i kako pisao zvaničnu državnu i školsku verziju domaće istorije.
Kada je pre dve nedelje istoričar Aleksandar R. Miletić objavio analizu sadržaja udžbenika iz istorije za treći razred gimnazije autora Radoša Ljušića, taj je tekst izazvao pažnju jednog dela javnosti Srbije. Naime, Miletić je u svom članku istakao nekoliko mesta u ovom udžbeniku koja propagiraju etničke i nacionalne stereotipe, kao i osnovnu ideološku opredeljenost autora koji čvrsto stoji na pozicijama srpskog nacionalizma. Ono što je posebno zanimljivo, i što sam Miletić u tekstu ističe, je da je ovaj kritički osvrt na Ljušićev udžbenik držao pune četiri godine “u fioci”, ne usudivši se sve do sada da ga objavi. Motivi za ovako postupanje su dvojaki: s jedne strane, Miletić ima veliko strahopoštovanje prema Ljušiću kao svom bivšem profesoru i vrlo uticajnom imenu u krugovima srpske istoriografije, a s druge strane, opravdano se plašio reakcije dominantno nacionalističke stručne i šire javnosti na ovakav javni istup. Na kraju je Miletić ipak odlučio da se suoči sa mogućim reperkusijama ovakve vrste javnog delovanja i otvori mogućnost za vrlo bitnu debatu o nacionalističkoj propagandi koja se plasira kroz školski sistem Republike Srbije.
Ipak, čini se da je ovaj Miletićev istup izazvao daleko više pažnje u regionu, prevenstveno u Crnoj Gori. To ne treba da čudi s obzirom da poglavlje udžbenika koje se bavi istorijom Crne Gore u 18. i 19. veku Ljušić otvara sledećim rečima: “Crnogorci su deo srpskog naroda – etničko poreklo im je srpsko. Boreći se protiv Turaka, uspeli su da u 19. veku stvore drugu srpsku državu. Ta činjenica – sticanje državnosti – presudno je uticala da u 20. veku proglase sebe nacijom i tako srpsko nacionalno biće podele na dva nejednaka dela. Sličan primer u evropskoj istoriji predstavlja podela Nemaca i Austrijanaca. Pravoslavlje, Rusija i Srbija, tri su bitna činioca u povesti Crne Gore. Crnogorci su se kleli u sva tri, ali nikada iskreno, već prema potrebama koje su im nametali siromaštvo, borba protiv Turaka i nimalo lak život u planinskim bespućima”.1 Ovakva mesta koja oživljavaju stereotipe srpskog nacionalizma o susednim narodima su brojna i daju osnovni ideološki ton udžbeniku, posebno autorovi navodi koji govore o delu Hrvata kao pokatoličenim Srbima i Bošnjacima kao “poturčenim” Srbima.
Sasvim je razumljivo da jedan ovako ekstremno nacionalistički srednjoškolski udžbenik podstakne javnu debatu u državi u kojoj se svakodnevno s najviših političkih položaja govori o evropskim integracijama i težnjama Srbije da uđe u EU. Ono što, međutim, baca novo svetlo na ovu “debatu” je činjenica da se udžbenik koristi u nastavi od 2007. godine. Dakle, punih deset godina se niko od nadležnih institucija, ali i nezavisne stručne javnosti, nije oglasio povodom spornih sadržaja u ovome udžbeniku. Jedini koji se osvrnuo na sporna mesta je Aleksandar Miletić, pa u tom smislu ovo ne možemo nazvati širom društvenom ili stručnom debatom. Istini za volju, Miletićevo pisanje je izazvalo reakciju zanemarivo uticajne Lige socijaldemokrata Vojvodine koja je zatražila povlačenje udžbenika, a potom i Ministarstva prosvete koje je najavilo da će osnovati radnu grupu koja će se analizirati sadržaj Ljušićeve knjige.
Ideolog batinaša
Pomenuto ministarstvo već ima iskustva sa formiranjem radnih grupa sličnim povodom. Jedno takvo telo se 2015. godine bavilo analizom sadržaja udžbenika iz istorije za šesti razred osnovne škole. Naime, Patrijarh SPC Irinej je tada podneo žalbu na upotrebu termina “makedonski Sloveni”, “makedonska država”, kao i na tvrdnju autora udžbenika da Albanci spadaju među starosedeoce Balkana. Dakako, radna grupa ministarstva je u potpunosti usvojila Irinejeve primedbe nakon čega su ovi sadržaji izbačeni iz spornog udžbenika. Ovim je nedvosmisleno dato do znanja da Ministarstvo prosvete promoviše upravo onaj svetonazor koji se zastupa u Ljušićevom udžbeniku, te zato valja biti skeptičan da će nenaučni stavovi zasnovani na predrasudama i stereotipima koji daju osnovni ton ovoj knjizi biti povučeni iz njenog sadržaja. Ovo posebno treba imati u vidu uzme li se u obzir ugled i društvena moć koju autor spornog udžbenika uživa u današnjoj Srbiji.
Ljušić je jedan od osnivača ekstremno desničarske Demokratske stranke Srbije (DSS), u kojoj je igrao ulogu jednog od vodećih ideologa tokom dugog niza godina. Poznat je i po tome što je, po sopstvenom priznanju, kao šef Odseka za istoriju na beogradskom Filozofskom fakultetu pružao logistiku tada novom studentskom pokretu “Obraz” za čiju je klero-fašističku, ljotićevsku ideologiju oduvek imao razumevanja. Zapravo, može se reći da je Radoš Ljušić jedan od ključnih ideologa srpske ekstremne desnice, kako parlamentarne, tako i one vanparlamentarne, ulične, koja se manifestuje u raznolikim fašističkim organizacijama koje s njim dele istovetan svetonazor oslonjen na rasne i nacionalne predrasude i stereotipe. Na konkursu Ministarstva nauke 2001. godine njegov projekat “Tursko i austro-ugarsko nasleđe u Srbiji” odbijen je uz obrazloženje da je projekat rasistički, da nije naučno utemeljen, da projektni tim nije kvalifikovan, da je ovaj projekat opasan i da njegova primena može biti katastrofalna za srpsko društvo.
Zanimljivo je da se kao članovi ovog projektnog tima navode i akademik Vasilije Krestić za kog se može reći da je svojevrsni Ljušićev ideološki mentor, kao i tada mladi postdiplomac Čedomir Antić koji je danas preuzeo ulogu Ljušićevog ideološkog naslednika na Odseku za istoriju, čime stičemo uvid u kontinuitet upliva ekstremno desničarske ideologije na ovu naučnu instituciju i srpsku istoriografiju uopšte. Međutim, na prvim izborima nakon ubistva srpskog premijera Đinđića, Ljušićeva DSS preuzima vlast i postavlja ga za direktora Zavoda za udžbenike i nastavna sredstva. Upravljajući sada institucijom koja presudno određuje sadržaj nastavnih sredstava, čovek kom je nadležno državno ministarstvo odbilo projekat zbog rasizma i nekvalifikovanosti dobio je priliku da utiče na osnovni smer u kom će ići osnovnoškolsko i srednješkolsko obrazovanje u Srbiji. Vodeći ovu instituciju Ljušić je, po nalazima Centra za istraživačko novinarstvo Srbije, više puta flagrantno prekršio Zakon o udžbenicima i nastavnim sredstvima koji zabranjuje zaposlenima u Zavodu da budu autori udžbenika.
Trajni uticaj
Ne mareći za slovo zakona Ljušić je sklopio ugovor sa samim sobom, čime je u periodu od 2004. do 2007. godine stekao blizu 1.900.000 dinara za objavljivanje svog udžbenika istorije za sedmi razred. Sličnim kadrovanjem2 u gotovo svim sferama društva, DSS je pod vođstvom Vojislava Koštunice bitno odredio budući tok “razvoja” srpskog društva, restauriravši nacionalizam kao oficijelnu ideologiju države Srbije. Doktor Ljušić je u ovom poduhvatu svoje tadašnje partije igrao jednu od vodećih uloga. No, Ljušićeva lojalnost partiji u čijem je osnivanju učestvovao trajala je do gubitka vlasti 2008. godine kada je prešao u tada osnovanu Srpsku naprednu stranku koja vrši gotovo apsolutnu vlast u Srbiji od 2012. godine.
Tokom 2013. i 2014. godine obavljao je funkciju vršioca dužnosti direktora Javnog preduzeća “Službeni glasnik” koje zauzima centralnu poziciju u srpskom izdavaštvu. Njegovo obavljanje ove funkcije takođe su obeležile brojne kontroverze i afere, nakon kojih je bio primoran da podnese ostavku. No, pravi razlog za napuštanje ove funkcije mogao bi se nalaziti u činjenici da je Ljušić bio blizak tvrđem krilu stranke koje je predvodio Tomislav Nikolić, sa kojim se Aleksandar Vučić postepeno, ali temeljno obračunao tokom prethodnih pet godina vlasti. Bez obzira što je trenutno bez političke funkcije, Ljušić je vrlo aktivan u javnom životu, objavljujući članke uglavnom u Politici i Večernjim novostima.
Izostanak šire debate o spornim sadržajima ovog udžbenika realan je prikaz stanja u kom se nalazi struka, ali i srpsko društvo u celini. Miletić se svojim istupom uhvatio u koštac sa sivom eminencijom srpske istoriografije i jednim od najuticajnijih ideologa srpskog nacionalizma u potonjim decenijama. Stavovi koji dominiraju Ljušićevim udžbenikom danas predstavljaju dominantno javno mnenje Srbije na čije je oblikovanje uticao i sam autor kroz pozicije moći koje mu je obezbeđivalo uspešno levitiranje kroz političke strukture ovdašnje ekstremne desnice artikulisane u partijama na vlasti. U tom smislu, Ljušićev udžbenik predstavlja pseudo-naučno uobličenje srpske državne politike na prelazu iz 20. u 21. vek. Da bi se promenili ovakvi udžbenici istorije potrebno je, pre svega, promeniti državnu politiku.
- R. Ljušić, “Istorija: za treći razred gimnazije opšteg i društveno jezičkog smera”, Freska, Beograd, 2015., str. 227. [↩]
- Pomenimo samo ministarku prosvete Ljiljanu Čolić koja se “proslavila” inicijativom za proterivanje Darvinove teorije evolucije iz školskog sistema Srbije, da bi nakon pritiska javnosti bila prinuđena da podnese ostavku. [↩]