Rasprave o surogat materinstvu i statusu trans osoba na srpskoj političkoj sceni otvorile su pitanja tretmana roda. Posrijedi su tri pravca: jedan desni i dva lijeva.
Ideja o napuštanju roda se do pre nekoliko godina razvijala na marginama levičarske i kvir misli u tekstovima koji su promišljali radikalne horizonte emancipacije. U svom emancipatorskom obliku napuštanje roda podrazumevalo je ukidanje uloga uslovljenih rodom i seksualnošću. Danas se za napuštanje roda zalažu kako desničarski pokreti protiv “rodne ideologije”, tako i anti-trans “feministkinje” i “levičari”. Kampanja “protiv roda” traje u konzervativno-desničarskim krugovima i u pojedinim krugovima radikalno-feminističke orijentacije još od 1970ih. Novi zamajac ove kampanje dobile su tokom poslednje decenije tokom koje se artikuliše argumentacija protiv roda u ime “činjenice pola”, “materijalnosti genetskih informacija” ili drugim rečima polnog biološkog determinizma.
U vreme poopšte anksioznosti proizvedene egzistencijalnom, socijalnom i ekonomskom nesigurnošću (stare) identitetske politike se vraćaju kao kompenzacija za izgubljenu izvesnost, stabilnost i spokoj. Borba se vodi za održanje statusa kvo na desnici kroz očuvanje “porodičnih vrednosti” i polne podele rada u cilju baferovanja reproduktivne krize, dok je na levici u pitanju očuvanje ekskluzivnog statusa žrtve koji bi žena u društvu trebala da zadrži bez daljih komplikovanja i suočavanja sa “nevoljama” roda.
Kako bih ukazala na glavne mehanizme tri pravca rodnog abolicionizma danas usredsrediću se na dve aktuelne teme oko kojih se trenutno vode rasprave u Srbiji. U pitanju su surogat materinstvo i status trans osoba.
Reakcionarni rodni abolcionizam na desnici
Organizovanje protiv roda na desnici često se artikuliše kao odbrana “pravih” ili “tradicionalnih vrednosti” od napada onih koji su zaraženi takozvanom rodnom ideologijom. Glasnogovornici ove struje, čija je argumentacija kristalizovana u okvirima Katoličke crkve, smatraju da je “rodna ideologija” u konfliktu sa naukom zbog isticanja da su razlike među polovima i rodovima konstruisane, a ne urođena stvar. Jedna struja ovog vida rodnog abolicionizma fokusira se na borbu protiv feministkinja i rodnih studija kao alata za širenje pošasti “rodne ideologije”. Suprotstavljanje “rodnoj ideologiji” uključuje takođe insistiranje na ilegalizaciji gej brakova, kao i delegitimaciju trans osoba. U okviru ovog pokreta “rodna ideologija” se predstavlja kao naslednica totalitarnih ideologija u koje ubrajaju komunizam i fašizam.
Anti-rodne kampanje vode se i u Srbiji putem definisanja braka kao zajednice muškarca i žene, napada na pravo na abortus, borbe za pravo na nasilje nad ženama, mizoginiju i mobing, kao i za pravo na praktikovanje nasilja nad LGBT osobama. Ova borba se vodi u ime očuvanja takozvanih porodičnih vrednosti i kao mera borbe protiv vrhunske nacionalne pošasti “bele kuge”. Bilo kakav oblik nereproduktivne seksualnosti i remećenje poretka zasnovanog na polnoj podeli uloga tretira se od strane ovog pokreta kao degenerativna praksa koja napada same temelje nacionalnog tela.
Po pitanju surogat materinstva u svom nacionalističkom obliku u kakvom se predlaže u Srbiji anti-rodni pokret je podržavajući. U Srbiji će uskoro za umerenu nagradu oni koji nisu u mogućnosti da dođu do biološkog potomstva moći da “iznajme” rodilju, koja će nositi devet meseci njihovo dete, kao živi inkubator, kako je surogat majku nazvao dr. Miodrag Orlić, predsednik komisije za izradu prednacrta porodičnog prava u budućem Građanskom zakoniku. Ograničenje za iznajmljivanje živog inkubatora biće posedovanje pasoša republike Srbije od strane svih uključenih u proces. Na ovaj način surogat materinstvo postaće još jedan način za borbu protiv “bele kuge” reprodukovanjem većinskog srpskog stanovništva unutar granica Srbije. U pitanju je zalaganje za surogat koji nema klasnu svest već nacionalističku.
Reakcionarni rodni abolicionizam u “feminizmu” i na “levici”
Reakcionarni rodni abolicionizam nije samo odlika desničarskih anti-rodnih kampanja već i pojedinih feminističkih i levičarskih krugova. U ovim krugovima on se ogleda u isključivanju trans osoba u ime brige za (potlačene klase, radništvo i) žene. U argumentaciji kojom se negira rod kao kategorija ističu se biološke karakteristike muškaraca i žena i potlačenost žena koja im je nametnuta ekskluzivno na temelju polnih karakteristika. Fokus je na pretnji koju trans žene predstavljaju za cis žene, insistiranjem da trans žena ne može biti žena i da je u pitanju trans osoba koja će zauvek biti obeležena biološkom muškošću. Iz teorijskog okvira koji ove grupacije nameću, trans muškarci nisu potlačeni zbog svog trans rodnog identiteta, već zbog mogućnosti da rađaju. U odbranu ovakvih pozicija grupe sa levice i one iz tabora radikalnog feminizma često stupaju u strateški savez.
Takve pozicije koje se zasnivaju na esencijalističkom pogledu na ženu eksplicitno su za ilegalizaciju surogat materinstva. Iz ove perspektive svaki oblik surogata je neminovno eksploatacija. Na internacionalnom planu anti-surogat aktivisti se u svojim borbama nisu libili od stvaranja strateških saveza sa tvrdom desnicom i institucionalnim socijalnim konzervativcima. Sa ovih pozicija kritikovano je i uvođenje novog zakonskog okvira o surogat materinstvu u Srbiji. Kritikovano je uspostavljanje vlasničkog odnosa spram tela žene u ime jačanja tržišta reproduktivnih usluga i komodifikacije tela žena. Takođe je ukazano na profit kompanija i klinika koje zamrzavaju jajne ćelije, vrše in vitro fertilizacije i održavaju visoko rižične trudnoće nastale oplodnjom jajne ćelije uzete iz drugog tela. Kritikovan je i potencijalno rasistički karakter surogat materinstva.
Ipak, anticipacija da će Romkinje biti surogat belim ženama malo je verovatan ishod imajući u vidu široko rasprostranjen eksplicitni rasizam spram Roma u Srbiji. Ono što nije kritikovano je isključivanje LGBT parova i pojedinaca iz zakona o surogatu, a previđa se i nacionalistički karakter novog zakona o surogatu. Sa njihovom eksplikacijom funkcionisanja moderne surogat industrije i eksploatacije ženskog tela zarad biološkog potomstva dobrostojećih parova je teško izraziti neslaganje. Ipak, iako se slažem da žena treba da odlučuje bez društvene i ekonomske prisile o vlastitom telu kao i da novi zakon o surogat materinstvu ne stvara uslove za radikalnu promenu porodice i rodnih odnosa, namerno sužavanje rasprave o surogatu proizvodi vrlo ograničen prostor za promišljanje budućnosti.
Ka emancipatorskom rodnom abolicionizmu
Pozivi za napuštanje roda tokom poslednjih godina dolazili su i od strane različitih komunističkih, revolucionarnih i kvir grupa. Iako ne postoji unisona pozicija, neke od argumenata je moguće generalizovati. U takvoj artikulaciji rod se posmatra kao centralna kontradikcija u kapitalizmu, koja nas sve zajedno porobljava kroz disciplinatorno nasilje. Pojam žene se opisuje kao društveni konstrukt kroz koji se polnim razlikama dodeljuje određeno značenje i funkcija unutar kapitalističkog društva. Ovoj struji pripadaju i pozivi na napuštanje roda iz perspektive trans aktivizma u kojima se ukazuje na korektivno nasilje roda kojim se kažnjavaju “rodne devijacije” kod trans osoba. Rodni abolicionizam se u takvim artikulacijama objašnjava kao doprinos u napuštanju kapitalističkih društvenih odnosa i razgradnja heteroseksualnog društvenog matriksa.
U raspravama o surogatu anti-kapitalistički rodni abolicionizam svoj novi izraz dobio je u recentnom pisanju Sophie Lewis. Ova autorka se zalaže za utopijsku, automatizovanu i momentalnu društvenu transformaciju na području biološke reprodukcije. Autorka predlaže punu transformaciju surogatstva kako bi ga učinila politički prihvatljivim. Ona ne brani industriju surogatstva, naprotiv, izvodi oštru marksističku kritiku ove industrije kako bi otvorila horizont za promišljanje novog sveta. Novi svet koji predlaže usmeren je na razgradnju porodice kao institucije, oslobađanje od rodnog binarizma kao i oslobađanje dece od dominacije roditelja. Autorka se zalaže za pragmatičnu upotrebu gastacije kao oblika međusobne pomoći i komunizaciju infrastrukture brige i biološke reprodukcije.
Opcije za budućnost
Fetišizam pola koji propagiraju oba reakcionarna modela rodnog abolicionizma ne vodi oslobađanju od regulativnog nasilja roda već ga naprotiv ojačava. Desničarski rodni abolicionizam je u sazvučju sa interesima države i kapitala kroz odbranu tradicionalne porodice i tradicionalnog rodnog-polnog poretka koji u sveukupnoj političkoj ekonomiji kapitalizma zauzima strukturalno centralno mesto. Na oslobađanje od roda se u ovom pokretu ne poziva zarad oslobađanja od rodnog regulativnog nasilja, već suprotno kako bi se ovo nasilje još jače utemeljilo u biologizmu kvazi prirodnosti pola i polnih uloga.
Iako se u raspravama često čini da su akteri sa “levice” izmislili “rodnu ideologiju” realnost je evidentno drugačija. Komentarijat na društvenim mrežama koji često negira pravo na egzistenciju trans ljudima samo je nastavak identitetskih politika koje idu u korist retrogradnim strujama u društvu. Kako ističu Lina i Mia Gonan u ovakvim raspravama nije nužno u pitanju transfobija, homofobija ili seksizam (mada često jeste), već “poistovećivanje” sa pozicijom kapitala u kojima se trans osobama i ženama negira revolucionarni potencijal, a koji služi reprodukciji određene političke klase i diskvalifikaciji uistinu radikalnih borbi.
Jasno je da u sadašnjosti niko ne može da izbegne regulativno nasilje roda i pola. Najnovija statistika u Britaniji na primer pokazuje da su zločini iz mržnje protiv trans osoba tokom poslednje godine porasli za 81 posto. Rod je nemoguće u potpunosti napustiti dok god nas određuje ali takođe ne možemo da čekamo vreme nakon revolucije kako bi se, kako se u nekim krugovima veruje, automatski promenili rodni odnosi. Proces mora da započne sada jer nema napuštanja podele rada i porodice kojom se prikriva reproduktivni rad, bez napuštanja roda. Ako će nam rodni abolicionizam biti od neke političke koristi on mora, kako piše Jules Joanne Gleeson, biti osnova za zajedničku akciju. Zajednička akcija bi trebala da nam omogućiti da se ne oslanjamo na postojeće institucije čija logika perpetuira rodno nasilje. Napuštanje roda je potrebno misliti kao moguću opciju koja nam može pomoći da se izbavimo iz zarobljenosti u sadašnjosti zadatih odnosa u pravcu budućnosti u kojoj ćemo možda naučiti da se na drugačiji način međusobno brinemo jedni o drugima izvan razdiruće kapitalističke logike identitetskih ratova.