Trenutno preko sedamdeset kompanija ima dozvolu da na svojim proizvodima drži službeni grb bivše srbijanske i jugoslavenske kraljevske porodice Karađorđević, piše beogradski Blic. Ovo službeno odobrenje “dvora” potvrđuje se oznakom koja je gotovo istovjetna službenom grbu Republike Srbije te sadrži ime “Prestolonaslednika Aleksandra II”. Pravo na preporuku “Njegovog Kraljevskog Visočanstva” dobiva se donacijom obitelji Karađorđević, a tu privilegiju uz nekoliko mljekara, pekara, pivara i mesnica ima i Beogradski vodovod i kanalizacija te jedan proizvođač vreća za smeće. Odnos sponzorstva s kraljevskom kućom ne zausatvlja se “preporukom” na tuđim proizvodima. Službena stranica “kraljevske” obitelji Karađorđević reklamira da je podržava nekoliko tvrtki, između ostalog grčka Eurobanka, grčka naftna kompanija i – grčka Coca-Cola.
Aleksandar Karađorđević koji se naziva “Drugim” sin je Petra II i unuk Aleksandra Posljednjeg ubijenog u Marseilleu 1934. godine. “Prestolonaslednik” je rođen u jednom londonskom hotelu u apartmanu koji je za tu priliku britanska vlada privremeno proglasila jugoslavenskim teritorijem. Odrastao i obrazovan u Švicarskoj, Britaniji i SAD-u, ovaj se bivši britanski oficir i američki biznismen početkom devedesetih priključio drugim pretendentima na bivša prestolja dojučerašnjih socijalističkih republika. Od 1991. nekoliko je puta posjetio Srbiju, no istaknutiju ulogu odigrao je tek krajem devedesetih kada je davao moralnu podršku opoziciji u projektu rušenja Slobodana Miloševića. No unatoč formalnoj monarhističkoj orijentaciji mnogih stranaka opozicije, nakon smjene režima do priželjkivane restauracije monarhije nikako ne dolazi.
Nedovršena restauracija
Vlada Zorana Đinđića uz osobno je zalaganje premijera Karađorđevićima 2002. “vratila” na korištenje Beli dvor i Kraljevski dvor, dva predratna kompleksa koji su kasnije korišteni za državne svrhe. Iako je nakon osamostaljenja Crne Gore Republika Srbija prihvatila monarhistički grb i zastavu te nastavila uključivati “Prestolonaseldnika” u pojedine državne protokole, niti jedna od državnih reorganizacija i ustavnih promjena nije uključila uspostavu monarhije. Dio razloga leži i u osobnoj nepopularnosti bračnog para Karađorđević. Ni službena potpora Srpske pravoslavne crkve ni opća popularnost monarhije u nacionalističkim i liberalnim krugovima nije uspjela zataškati činjenicu da potencijalni kralj nikada nije savladao jezik svojih podanika.
Tako Srbija i 70 godina nakon proglašenja republike ostaje bez kralja, a Karađorđevićima koji nikada nisu odustali od pretenzija na srpsku krunu (a za svaki slučaj i jugoslavensku) ostaje tek sporedna uloga na rijetkim ceremonijama i povremena “kraljevska” sankcija na prehrambenim proizvodima.